Nauka gry na pianinie – co warto wiedzieć? Słuchanie muzyki wpływa korzystnie na ludzi: uspokaja, poprawia nastrój, niekiedy motywuje do działania. Jeszcze więcej satysfakcji potrafi zapewnić aktywne tworzenie muzyki. Gra na instrumencie, tak jak każda umiejętność, wymaga poświęcenia dużej ilości czasu, jednak czas ten zdecydowanie można uznać za spożytkowany produktywnie. Nie bez przyczyny jednym z najchętniej wybieranych instrumentów do nauki jest pianino.
Jakie są korzyści nauki gry na pianinie? Jak wygląda proces nauczania na tym instrumencie? Jak wygląda nauka każdego utworu na pianinie? Zachęcam do przeczytania poniższego artykułu, który pozwoli czytelnikowi poznać odpowiedzi na postawione pytania.
Jakie są korzyści nauki gry na pianinie?
Jak powszechnie wiadomo, nauka gry na pianinie rozwija koordynację całego ciała i bardzo pozytywnie wpływa na działanie mózgu. Wczesne rozpoczęcie przygody z muzyką powoduje, że dzięki regularnemu ćwiczeniu dziecko staje się bardziej zorganizowane i łatwiej zapamiętuje wiele informacji. Co więcej, młody muzyk wykazuje się logicznym myśleniem, ponieważ gra na instrumencie wpływa na większy przepływ impulsów nerwowych w mózgu. Oprócz tego dźwięki pianina odprężają, zaś grający zyskuje nową pasję.
Jak wygląda proces nauki gry na pianinie?
Każdy początkujący adept pianistyki od początku powinien określić, co chciałby osiągnąć na daną chwilę. W tym celu warto zasięgnąć porady doświadczonego nauczyciela, a nawet całkowicie zdać się na jego pomoc. Cele te są skrajnie różne w zależności od wieku uczącej się osoby. W przypadku dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym najważniejsze jest umuzykalnienie, czyli uwrażliwienie malucha na piękno muzyki. Nauczyciel stara się nauczyć dziecko rozróżniania kontrastów, takich jak wesoła czy smutna melodia, głośno czy cicho, skocznie czy spokojnie. Dzięki temu dziecko stopniowo poznaje, jakie emocje ma oddawać dana muzyka. Oczywiście równocześnie nauczyciel wprowadza poprawne ruchy dłoni, palcowanie czy zapis notacji muzycznej, jednak głównym założeniem wczesnej nauki jest zachęcenie do dalszego poznawania sztuki muzycznej.
Gdy gry na pianinie uczy się osoba w wieku nastoletnim, najtrudniejszym zadaniem nauczyciela jest zachęcenie jej do regularnej pracy samodzielnej. Po każdej lekcji – utrwalanie, utrwalanie i jeszcze raz utrwalanie. Gra na pianinie to mimo wszystko mechaniczny proces nauki dobrych nawyków, stąd niezwykle istotne jest powtarzanie. Natomiast osoby dorosłe w większości przypadków wykazują się o wiele większą świadomością, dzięki temu też o wiele szybciej przyswajają zapis nutowy. Za to trudniej jest im komfortowo układać dłonie podczas gry. Oczywiście uzależnione jest to od indywidualnych zdolności, jednak pewne połączenia nerwowe tworzą się jedynie w młodym wieku. Stąd – im szybciej rozpocznie się naukę gry na pianinie, tym łatwiej o późniejszą dobrą koordynację obydwu dłoni. Warto również wspomnieć o niezwykle ważnym aspekcie nauki, jakim jest motywacja. Bez względu na wiek, o wiele chętniej gra się utwory znane. Melodie śpiewane w rodzinie czy zasłyszane w radiu szybciej zapadają w pamięci.
Podczas nauki grania ich na pianinie szybciej skojarzymy brzmienie dobrych nut, dzięki czemu wiemy, do jakiego efektu końcowego dążymy. Skoro wspomniane zostały osoby początkujące w każdym wieku, należy również nadmienić osoby profesjonalnie zajmujące się grą na pianinie. Jeśli mówimy o formalnym wykształceniu, pianiści przechodzą dwunastoletnią szkołę muzyczną, która kończy się egzaminem i dyplomem II stopnia. Za dalszą edukację odpowiada akademia muzyczna lub uniwersytet muzyczny, na którym można kolejno zdobyć tytuł licencjata (studia trzyletnie) i następnie magistra sztuk muzycznych (kolejne 2 lata). Nie zmienia to jednak faktu, że nie potrzeba wielu lat wymagających szkół, aby cieszyć się muzyką i grać na wysokim poziomie. Wielu profesjonalnych muzyków wybiło się dzięki własnej pracy i ogromnej pasji!
Jak wygląda proces nauki każdego utworu na pianinie?
Schemat nauki każdego utworu wygląda bardzo podobnie i wynika ze sposobu działania ludzkiej pamięci. Można go podzielić na cztery etapy. Pierwszy z nich zaczyna się wraz z podjęciem decyzji o nauce np. danej piosenki. Słuchamy jej wielokrotnie i uczymy się jej brzmienia, aby oswoić się z czymś całkowicie nowym. Kładziemy nuty na pulpicie – wszystkie znaki wyglądają dla nas zupełnie obco, a my zaczynamy długi, żmudny proces ich rozczytywania oraz ciągłego powtarzania.
Najlepsze szkoły:
Kiedy przechodzimy do kolejnego etapu, nuty zaczynają wyglądać znajomo, porządkujemy całą piosenkę na poszczególne fragmenty, zauważamy ich wspólne lub różnicujące elementy. Jeszcze niepewnie, ale już potrafimy zagrać całość. Wychodzi nam to coraz lepiej i coraz płynniej, aż w końcu potrafimy zagrać piosenkę z pamięci. Wtedy niestety przychodzi trzeci, najtrudniejszy etap. Wszystko, co się do tej pory nauczyliśmy, zdaje się uciekać z palców i z głowy, następuje jakby regres umiejętności. Jest to całkowicie naturalne, jednak bardzo łatwo w tym momencie zniechęcić się i zaprzestać naukę. Kiedy jednak nie zrazimy się i minie trochę czasu spędzonego na powtarzaniu, nagle piosenka nauczona jest w pełni. Żaden czynnik nie jest w stanie rozproszyć grającego, a przyjemność z grania na pianinie osiąga zenit.
